Salih Mirzabeyoğlu: “ŞARTLAR TÜRKİYE’Yİ TARİHÎ MİSYONUNU ÜSTLENMEYE ZORLUYOR!”-Faruk Selim- Baran Dergisi

Salih Mirzabeyoğlu:

“ŞARTLAR TÜRKİYE’Yİ TARİHÎ MİSYONUNU ÜSTLENMEYE ZORLUYOR!”

Faruk Selim

Başlıktaki ifâde, S. Mirzabeyoğlu’nun bundan 20-25 yıl önce yapmış olduğu bir tesbit. Bugün de geçerliliğini koruyor…

“Şartlardan” kasıt anlaşılıyordur herhâlde, anlaşılmıyorsa bile “görülüyordur”… (Suriye, Mısır, Irak, Libya başta olmak üzere…)

Türkiye’de ise, 17 Aralık’tan sonra;

Siyasetin ve tarihin akışının nasıl değiştiğini gördük; “şartların zorlaması” ne mânâya geldiğini de…

Bugünkü siyasî ve politik zeminde gelinen nokta açısından, gayet rahatlıkla söyleyebiliriz ki:

“Erdoğan bir zarurettir!”

(Bu ifâdeyi, İslamcı “80 kuşağı” hatırlayacaktır; Üstad’ın Rapor’larda Demirel için –o şartlarda- kullandığı bir ifâde.)

17 Aralık “tarihî” bir dönüm noktasıdır!

Bu tarihe gelinceye kadar ne olmuşsa olmuş –bu olanlar içinde en önemlisi “askerî vesayetin” sonlandırılmasıdır- bu tarihten sonra;

“Yeni bir tarih” başlamıştır!..

Bu “yeni tarih”in bir anlamı da;

İBDA Mimarı Salih Mirzabeyoğlu’nun bundan 25 yıl önce yaptığı “Mucizevâri” tesbitin “doğrulanmış” olmasıdır:

“Şartlar Türkiye’yi TARİHÎ MİSYONUNU üstlenmeye zorluyor!”

Bu tesbitte:

Bir; Mirzabeyoğlu’nun ileriyi görüş ufkunun derinliğini, eşya ve hadiselerin –hadi “gelişmelerin” diyelim- O’nu nasıl doğruladığını…

İki; “Tarihî Misyon”un NE OLDUĞU, bunun içini dolduranın kim olduğu ve bu “misyonun” bir fikir sistemi-ideolocya olarak örgüleştirilmiş bulunduğu, -sorunun içindeki cevab olarak- bir kere daha apaçık görülmektedir!

Görene; “Mucize gibi” bir şey bu!

25 yıl öncesinden “bugünü” gösteren bir tesbit!..

O yüzden diyoruz;

17 Aralık’a gelinceye kadar ne olmuşsa olmuş, 17 Aralık’tan sonra siyasî-tarihî akış yepyeni bir “kimlik” kazanmıştır.

Burada, bazı “zübük siyasetçilerin”, ‘On yıldır-12 yıldır beraberdiniz’ vesair yaklaşımlarının bir anlamı olmadığını-kalmadığını belirtelim. Zaten o “kırılma” yaşanmamış olsa;

“Siyaset ve tarihin akışı değişmiştir!” demenin bir anlamı olmazdı!

“Tarihî Misyon” deyince,

“Aha!.. Valla bizi işaret etti, hadi arkadaşlar koro hâlinde sövmeye başlıyoruz. “Tarihî Misyon” sövme demek, eğer başarırsak; tarihte ilk defa ‘söverek iktidar deviren’ biz olacağız, ha gayret!...”

Gibi bir şey anlayan(“uygulama” bu)lara da şunu hatırlatalım; bırakın ilkel “alışkanlıklarınızı” politika sanmayı. Adam seksen yaşında İslâm’a girse, “Sen geçmişte şöyle böyleydin” mi diyeceksiniz?..

Meseleye dönersek;

“Şartlar Türkiye’yi tarihî misyonunu üstenmeye zorluyor…”

Bu mucizevî derinliğe sahip tesbitin ışığında bakarsak;

17 Aralık’tan sonra, Erdoğan ve Türkiye’nin “tarihî misyona” dönüş çabası ve ZORLUĞUNU bütün şiddetiyle yaşadığını söyleyebiliriz…

(Aslında bana göre, 17 Aralık’tan önce, sn. Başbakan’ın; “Mirzabeyoğlu Dâvâsı”nın çözüleceğini, bir tv kanalında, kamuoyu önünde açıkladığı ilk tarihtir, “başlangıç tarihi…”)

“Tarihî Misyona” dönüş çabalarının başladığı böylesine “tarihî bir süreç”tir 17 Aralık’la başlayan süreç:

“Yeni Devir- Yeni Paradigma”

17 Aralık’ta “Batı’nın kurduğu yeni tezgah (örtülü işgali ılımlı İslâm’la sürdürme) çökmüştür!

“Devlet geleneğimizin” 70-80 yıldır Batıcı işgal altında olduğu sır değil… 80’lerden sonra, “Kemalizm’le sürdürülemez” olan bu işgal, bilindiği üzere, Özal’la biraz “esnetilerek”, nihayetinde Irak işgali öncesi, “ılımlı İslâm’la” yeniden kurgulanmaya çalışıldı… Uzatmayalım:

Bu tezgâh, “Batı’nın tezgâhı”ydı, Batı ve Amerika’nın…

17 Aralık’ta; bu tezgâhı bir tekme işe deviren Erdoğan oldu!

Yani, “temel çelişki” giderilemedi…

Temel çelişki Batı ve İslâm’dı, şimdi de öyle… 17 Aralık’tan sonra temel çelişki bütün haşmetiyle bir kere daha ortaya döküldü.

Bugüne gelinceye kadar, “örtülü işgali”, adına cemaat dedikleri “ajan yapılanma” ile SAĞLAMA ALDIKLARINI düşünen Amerika-Batı ve İsrail’in hesapları bozuldu…

Bu Arada “Tarihî Bir Fırsat” Doğdu

Gerçek bir “bağımsızlık” fırsatı…

Uzun uzun tahlillere gerek yok;

Erdoğan 17 Aralık’ta bu tekmeyi savurmasaydı, asla böyle bir fırsat doğmayacaktı.

(Bu süreçten önce, “ajan yapılanma” eliyle tasfiye edilen ‘derin devlet’ ve ilk defa bir iki konuda Amerika’ya “Hayır!” dedikleri için cezaevlerine doldurulan “askerî erkân”, malûm…)

Evet, ilk defa Türkiye için “tam bağımsızlık” fırsatı doğdu…

Fakat bu defa da çok garip bir şey oldu:

“Antiemperyalist, Millici, Batı ve Amerika karşıtı bağımsızlıkçı” unsurlar:

“İşte bütün kurum ve kuruluşlarıyla iktidar, BATI VE AMERİKA’YA DİRENMEYE çalışıyor, bu gerçeği görmezden gelemeyiz! Tam bağımsızlık için küçük hesapları bir tarafa bırakıp, Batı ve Amerika’ya karşı; Türk’üyle, Kürd’üyle, solcusu ile İslâmcısı ile omuz omuza duruyoruz, duracağız!”

Demediler, diyemediler… (Amerikan şirketi Tıvıtır’ın derdiyle dertlenmeyi seçtiler.)

Sadece Öcalan ve Perinçek hariç… Onlar da bir yere kadar… (Özellikle Perinçek’in “akit röportajı”ndan sonra, “şaşkın ve perişan dili” diğer sol, kürt vesair unsurlarda da görülebilir…)

Aslında Türkiye’de siyasetin ne kadar “zübükleştiğini” gösteren bu tablo, bende fazla hayâl kırıklığı doğurmadı…

Hep tekrarladığımız bir şey vardı:

Diyorduk ki;

Sosyalistler sosyalist olsun… Milliyetçiler milliyetçi olsun… Liberaller liberal, demokratlar demokrat olsun, Milliciler millici, İslâmcılar İslâmcı olsun; herkes kendi ideoloji ve ilkelerine sadık olsun…

Tüm bunların “ortak paydası”; Batı ve Amerika’ya karşı;

“TAM BAĞIMSIZLIK” olsun!..

Böyle olmadı:

Antiemperyalistler, “antiemperyalistliği”, Milliciler “milliciliği”, Batı karşıtları “Batı karşıtlığını”, Ulusalcılar “ulusalcılığı” bir tarafa BIRAKIP, Amerika’nın “dayatmalarına direnen”, bütün kurum ve kuruluşlarıyla “direnmeye çalışanları” HEDEF ALDI…

Daha 17 Aralık’a kadar, siyasî iktidarı, “Batıcı… Amerikancı… Gayri milli.. Ulusal değerlere düşman…” vesair diye suçlayanlar, bir anda Batı-Amerika ve onun içteki uzantısı “ajan yapılanma” ile omuz omuza aynı hizâda saf tutmakta hiçbir “sakınca”(!) görmediler…

Bunun çok derin sosyolojik açıklamaları olabilir, fakat oralara hiç girmeden, kestirmeden söyleyelim; bu “zübükleşme”den başka bir şey değil!

(Ne de olsa, “darbecilerin” kendilerine demokrat, hırsızların liberal dediği bir ülkede yaşıyoruz, “İslâm’ı” Amerika’daki Fetullah’tan, “demokrasiyi” Çevik Bir’den öğreniyoruz… Böyle bir ülkede her türlü “zübükleşme”nin normal karşılanması da normal…)

Meseleye dönecek olursak; “17 Aralık süreci” neyi ifâde ediyor?

Bir: Batı, Amerika ve İsrail, içerdeki “ajan yapılanma” vasıtasıyla Erdoğan’ı tasfiye etmek istiyor…

Buna bağlı Türkiye gerçeği; ilk defa bir Başbakan, Amerika ve Batı’nın bu “dayatmasına” boyun eğmiyor, direniyor… Daha önemlisi, bu saldırıyı püskürtüyor. Temizliyor, önünü iliklemiyor, hazırola geçmiyor… Ve daha önemlisi, biz bunları “ilk defa” görüyoruz…

(Gerçek devrimci Mütefekkir Üstad’ın Özal yoluyla oluşturmak istediği iklimi hatırlayınız… O iklimin şimdi oluştuğunu…)

İki; 17 Aralık sonrası, Erdoğan’ın “ajan yapılanma”ya karşı almış olduğu tavır ve bu yapılanma ile mücadeleyi MGK’da bir “devlet politikası”na dönüştürmüş olması… (Bunun ne mânâya geldiğini görmek için, biraz “devletten, politikadan, iktidardan, bürokrasiden” bunların yapısal niteliklerinden, “insan” unsurundan anlamak lazım… Tabii “cemaatın” ulaştığı örgütlü gücü, operasyonel yeteneğini, devâsa boyutlara ulaşmış “başedilemeyen” enformasyon gücünü, “sinsi karakterini” vesair de göz önünde bulundurmak lâzım…)

Üç; MİT’in tarihinde ilk defa gerçekten “Millileşme” çaba ve gayreti…

(Bu arada bunları “Tarihî misyonu üstlenme”ye dair söylüyorum, bunun işretleri ve zorlukları anlamında…)

“7 Şubat”la başlayan ve daha sonra MİT tırlarını hedef alan “Batıcı saldırı” malûm… Yine tarihinde ilk defa MİT’in ve Müsteşarının Amerika, Batı ve İsrail tarafından bu kadar açık bir şekilde doğrudan hedef alınmış olması da –körler için görme kılavuzu- niteliğinde…

(Amerika ve İsrail’in bunları doğrudan hedef tahtasına koyup “kelle koparmaya” çalışması, bizim antiemperyalist(!) Amerika ve Batı karşıtlarına(!) hiçbir şey ifâde etmiyor…)

Dört; 17 Aralık’ın ilk günlerinde ABD elçisine gösterilen tavır…

Beş; En son Alman Cumhurbaşkanı’na gösterilen tavır…

Bu ve buna benzer örnekleri çoğaltabiliriz…

Sağı ve soluyla, İslamcısı ve Laikleriyle, Amerika ve Batı karşısındaki “ezikliği” kabul etmeyen, ilk defa; “Millet ve şahsiyet” kavramlarının boşaltılmış içini doldurmaya çalışan bu tavırların, Türk siyaseti için çok büyük “yenilikler” olduğunu rahatlıkla söyleyebiliriz!...

Bu yenilikler, “millet ve şahsiyet” kavramına yabancılaşmış olanların anlamlandırabileceği şeyler değil tabii ki…

Bunlar, bu “tarihi çatışma”da, kaba bir bakışla bile görülebilecek hususlar…(“Siyasî deha” olmanıza gerek yok…)

Bu tarihi kapışmada, Mirzabeyoğlu’nun;

“Şartlar Türkiye’yi TARİHÎ MİSYONUNU ÜSTLENMEYE zorluyor” tesbitindeki, zorluğu ve zorlamanın nasıl olduğunu da görebiliriz… (Tıvıtır’ın derdiyle dertlenmekten gözünüze perde inmediyse tabii…)

Kabak gibi meydanda duran bütün bu gerçekleri yok sayıp, bir de “siyaset yaptığını” sanıyorsan, durum gerçekten vahim demektir, ister solcu ol, ister aşırı dinci, farketmez!

Yani, bir CIA projesi olarak üretilen ve devletin can damarlarında yuvalanmış olan “ajan yapılanmaya” tekme savururken bile, Başbakan’ın “ayağını tutmaya çalışmak” siyaset değildir!

(Bütün bunlardan daha önemlisi, Başbakan bu mücadeleyi tek başına veriyor. Sevilay Yükselir ve arkadaşlarını da unutmamak lâzım… Özellikle benim favorim; Sevilay Yükselir, Fidel Okan, Abdurrahman Şimşek, Ferhat Ünlü, Melih Altınok, Murat Çiçek, Kezban Hatemi… Bu isimler niye önemli?.. Şunun için; Gazeteciliği –dolayısıyla siyaseti- siyasetin içinden, doğrudan “muhataplarına” karşı yaptıkları için… Yani? Hariçten gazel okumuyor adamlar; Tehlikenin büyüklüğünü gösteriyorlar, “ajan yapılanma”yı deşifre ediyorlar, Amerika ve İsrail’in Türk devletinin damarlarında hangi maske ile dolaştığını gösteriyorlar. “Yolsuzluğun” ulaştığı boyutu, “hırsızlığın” –İslâm’ı Amerika ve İsrail’in çıkarları doğrultusunda ters yüz etme- çapını sergiliyorlar…)

“TAM BAĞMSIZLIKÇI” MİLLİ BİR DURUŞ!

Toparlarsak… Erdoğan’ın 17 Aralık’tan sonra sergilediği duruş, hiçbir şekilde öncesi ile kyaslanamaz!

“Ajan yapılanma”nın BÜYÜK İHANETİNİ görmüş olması, bu “ihanet” karşısında aldığı tavır ve duruş:

Tam bağımsızlıkçı milli bir duruştur!..

Bu “duruş” karşısında;

Nice “antiemperyalistin” antiemperyalistliği, ulusalcıların ulusalcılığı, nice Batı ve ABD karşıtlarının “karşıtlığı”, nice solcunun solculuğu “palavraya” çıkmış, bu “milli duruş” karşısında EZİLMİŞLERDİR!..

Sağından soluna, anasından yavru muhalefetine kadar, panik hâlinde Pensilvanya’nın yolunu tutmuşlardır.

Ne kadar vahim bir manzara…

Hani demiştik ya; solcular “solcu” olsun, Milliyetçiler “milliyetçi”, “dinciler” Müslüman…

İşte apaçık “örtülü işgali” bitirme davranışı karşısında bile, herkesin YALANI açığa çıktı böylece… “Alışkanlıklarla muhalefetin” gideceği başka da bir nokta yok!

Sorular çok basit:

Neye muhalefet ediyordun? Amerika ve Batı ile “işbirliği” içinde olmasına mı, Amerika ve Batı’nın DAYATMALARINA karşı durmasına mı?...

Cemaate mi, “cemaatle ittifakına” mı, “cemaat-ajan yapılanma”nın İNİNE GİRME teşebbüsüne mi?

MİT’in Amerika ve Batı çıkarları doğrultusunda, kendi insanıyla savaşmasına mı, tarihinde ilk defa “Millileşme” çabalarına mı?

Sen neye MUHALİFSİN gerçekten?..

TARİHÎ BİR ADIM:

MİRZABEYOĞLU İÇİN BAŞLATILAN “ÇÖZÜM SÜRECİ…”

Bütün bunlarla beraber…

Bunlardan daha önce ve önemlisi:

Erdoğan:

“Mirzabeyoğlu Dâvâsını çözeceğiz” diyerek tarihî bir adım atmıştır! –Ki bu, bizce, Kürt meselesinde başlatılan “çözüm süreci”nden daha önemli ve DAHA İLERİ bir adımdır…

Bizim “çözüm sürecini” de TEK başına başlatmıştır!

Bundan daha ileri bir adım düşünülebilir mi?..

Evet, düşünülebilir…

“Mirzabeyoğlu Dâvâsını çözeceğiz!” diyerek tarihî bir adım atan ve “Millî çözüm sürecini” başlatan Erdoğan, bundan DAHA İLERİ BİR ADIM atarak:

“Mirzabeyoğlu ve O’nun geliştirdiği “FİKRÎ KONSEPT”e bu ülkenin ihtiyacı var!..”

Derse, deyiverirse?..

(“Ulaa, eyvah eyvah, bizim sövmemize gerek kalmayacak, n’apcaz şimdi!”)

“Şartlar Türkiye’yi TARİHÎ MİSYONUNU üstlenmeye zorluyor!”

Diye bir derinliğe ve ufka sahip devrimci bir fikir adamının “etrafındaki siyaset dehâlarına”(!) gerek ve ihtiyaç kalmayacak. “Eyvah, eyvah…”

“Zorlama”, bütün kurum ve kuruluşlarıyla toplumu içine aldığına göre?..

Bu meseleye doğrudan bağlı:

“Mirzabeyoğlu Türkiye’nin bir değeridir, hem de en büyük değeri!”

  Gerçeğinin, “etraf” tarafından örtülüp, O’nun dar ve küçük bir zümreye hapsedilmek istenmesi… Bu gerçeğe nisbetle en temel çelişki de şu:

“Nasıl oluyor da dünyanın en entelektüel, en devrimci fikir adamının etrafında(!) en cahil, en kaba, en görgüsüz bir şekilde, O’nunla toplum ve aydınlar arasına barikatlar örerek –güya O’nu sahiplenirken(!)- etkisizleştirmeyi, O’nun dâvâsını savunurken, O’nu yalnızlaştırmayı başarıyoruz?..”

Temel çelişkilerden bir tanesi bu…

Başbakan, “Mirzabeyoğlu Dâvâsı”nda “çözüm süreci”ni başlatarak, bu çelişkiyi de ortadan kaldırma yolunda önemli bir başlangıç yaptı…

Daha “çelişki” çok var da, en önemlilerinden bir tanesi buydu;

“Nasıl oluyor da, NFK tarafından ‘Beklenen Fikir Kahramanı’ olarak takdim edilen devrimci bir entelektüeli, “bizim dar ve havasız sokağa hapsedip”, yanına kimseyi yaklaştırmamayı başarıyoruz(!)?..” Bu nasıl bir “bağlılıktır”, nasıl bir “içgüdüdür”, nasıl bir “etraftır”, nasıl bir “siyasî dehâ”dır, nasıl bir mücadeledir?..

Bu açıdan bakıldığı zaman da, “Reis”in göstermiş olduğu hassasiyet çok İLERİ BİR ADIMDIR!... Meseleyi, “bizim dar ve havasız sokağın” dışına taşırması bakımından.

Bu arada, “hatırlayan” var mı bilmiyorum;

Mirzabeyoğlu, “DEVLETİ AYDINLARIN YÖNETMESİ GEREKTİĞİNİ” SAVUNAN BİR FİKİR ADAMIDIR!… İlkokulu başarıyla, liseyi zar zor veya torpille bitirenlerin değil…

Neymiş?.. Hep beraber tekrarlayalım:

“Devleti aydınların yönetmesi gerektiğini” savunan bir fikir adamı!...

Fakat bunda da, o tuhaf “içgüdü” çıkıyor hemen ortaya;

Mirzabeyoğlu aydınların ilgi odağı haline gelmeye başlayınca, “bizimkiler” başlıyor onlara hırlamaya… (Normalde “köprü” olması gerekirken, bunlar “köpürüyor”…)

Başa dönersek:

Tarihî günler yaşıyoruz. Unutmayalım ki, bugün gelinen nokta, bir “sonuçtur…” Gerekçesi, sebebi ne olursa olsun, ortada bir “sonuç” var… Bu şartlar içinde de; “Erdoğan bir zarurettir!...”

(Bu çerçevede, Radikal’de –cemaate yakınlığı ile bilinen- (20 Nisan 2014 ve 27 Nisan 2014 tarihli) Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi’nden Murat Sevinç’in; “Erdoğan’ı BAŞYÜCELİK uygulamaları içinde olmakla” eleştirdiği iki makale var. Bu bazı mevzuların “dıştan nasıl göründüğüne” iyi bir örnek… Demek ki “karşıdan bakınca” bile görülebilen hususlar var. Bu iki makaleyi daha sonra değerlendirebiliriz.)

Diğer bir husus:

17 Aralık’tan sonra, bütün “siyasî dengelerin” altüst olduğu ortada… Birçok farklı siyasî kesimlerin bir uçtan öbür uca nasıl savrulduğu da… Bunlar içinde en çok göze çarpan, aşırı dinci bazı gruplarla, antiemperyalist bazı grupların; Amerikan şirketi TIWITIR’ın özgürlüğünü savunma müşterekliğiydi…

“Antiemperyalizmin”(!) geldiği bu noktayı, son yılların en ironik “politik açılımını”, olağanüstü bir “sitcom” keyfiyle izlerken, gülmekten sandalyem devrildi, yere düştüm, kolum incindi ve kafam kırıldı, tam o anda da bende jeton düştü;

“Ulan” dedim kendi kendime, “bunlar iktidarı da bu yolla devirmeye çalışıyor olabilirler!.. Amerikan şirketinin derdiyle dertlenen bir antiemperyalizm; Erdoğan’ı da krize sokup, koltuğundan düşürebilir! Acaba, Batılıların “şark kurnazlığı” dedikleri böyle bir şey mi ki?..” Vallahi süper ya!...

Neyse, ben çabuk toparlandım…

Fakat; “Antiemperyalizm” Amerikan şirketi TIWITIR özgürlükçülüğü “politik açılımını” nasıl toparlayacak bilmiyorum.

GERÇEĞE SAYGI –I-

Netice olarak…

E. A. Poe, buyuruyor ki:

“Gerçek her zaman kuyunun dibinde değildir.”

Bunu daha Türkçeleştirip, kendi dilimize çevirirsek, daha doğrusu şöyle olabilir:

“Gerçek her zaman derinlerde bir yerde değildir, bazen gözümüzün önündedir…”

Onu görmek için sadece bakmanız yeter…

Mevzumuz ile alâkalı, gözümüzün önünde duran gerçek şudur:

Türkiye’de çok büyük değişim ve hamlelere imza atan “Reis”;

Kürt Meselesi için başlattığı “çözüm süreci”nden sonra, bizce bundan daha TARİHÎ VE İLERİ BİR ADIM daha atarak, tek başına;

“Mirzabeyoğlu Dâvâsı” için de “ÇÖZÜM SÜRECİNİ” başlatmıştır!...

Evet, bu tarihî bir adımdır!

Evet, bu “Kürt sorunu” için başlatılan “çözüm süreci”nden “DAHA İLERİ BİR ADIM”dır!

Gerçek budur ve “derinlerde bir yerde” değil, gözümüzün önündedir!...

Bu gerçeği görüp, ona göre süreci hızlandıracak, zorlayacak çalışmalar içerisine girmesi gerekirken, şahsî kin ve garezlerine “siyaset kılıfı” giydirip (O’nun adını ve dâvâsını) alet etmek?... “Düşmanın” bile yapacağı şey değil!

Şirretliğinizi ve azgınlığınızı, geçici bir süre “sınır boylarına” doğru giderek oralarda gösterin…

Sevgili arkadaşlar, değerli gönüldaşlar, kıymetli okuyucular, mübarek izleyiciler, muhterem seyirciler, aşırı “makaleşörler”, fanatik “dürüstler”, kasmayın, boş yere kasılmayın:

“Mirzabeyoğlu Dâvâsı”nın “çözüm sürecini” baltalayacak, sabote edecek, süreci zarara sokacak, akâmete uğratacak “eylem ve söylemlerden” uzak duralım!

Bunu görmek ve anlamak için “siyasî deha” olmaya gerek yok!

Biraz insaf ve iz’ân sahibi olmak, sonuçları (O’nu) ilgilendiren bir konuda bir nebze hassasiyet göstermek kâfi. Bu kadarcık bir “insanlığı” hangi insan “bağlı” olduğu insandan esirger?...

“Çözüm Süreci”nin adresi belli olmuştur!

Madem ki bu “dâvânın” çözüm adresi belli olmuştur;

Üç beş gün, “eline, diline, beline”, klavyene, çenene, içgüdülerine sahip ol! Başkasının cebinden, başkasının hayatı üzerine “cömertlik”(!) yapıp, bunu da “siyaset” diye sunmayalım… Bunu anlamak için ilkokul diplomasına bile gerek yok, lütfen!

“Reis”in tek taraflı olarak başlattığı;

Mirzabeyoğlu için çözüm süreci, tehlikeye atılacak, üzerine kumar oynanacak bir süreç değildir.

(Devletin, PKK’ya bile silah bıraktırdığı bir ortamda, biz bu “çene düşüklüğünü” bıraktıramazsak –ki silah bırakmaktan daha zor(!) demek ki- bizim “çözüm süreci” ciddi bir risk altında demektir! “Çene” bıraktırma konusundaki görüşme ve pazarlıklarımız sürüyor. Umarım kısa zamanda sonuç alırız.)

Hülâsa:

Koskoca adamlar “silah bıraktı” –“çözüm süreçleri”nin gereği böyle…- siz de, “anlayın” artık da!...  

Baran Dergisi 385. sayı