ÇÖLE İNEN NUR'DAN -SEN OLMASAYDIN

Sofra... Etrafında Allah Resullerinin dizildiği sofra... Ve bu sofrada başköşe... Sen!
İnsanın hakikati... Sır... Kâinatın en çetin sırrı... Bir de misilsiz insan ki, onun hakikatinde, mahlûk,
artık, son haddine ulaşır. Onun hakikatinde, mahlûk tükenir, fakat Allah baslamaz. O da sen?...
Yaradan... Ve onun en güzel eseri... Zâtiyle tek olan Yaratıcı'nın, koskoca insan ehramında ve en
yüksek noktada halkettiği insan... Sen! Evet, sen!
Senin bana inandırdığın ve seni bana inandıran Allah, öz dilinle hitap etmiş sana ve demiş ki:
«SEN OLMASAYDIN, SEN OLMASAYDIN,
ÂLEMLERİ YARATMAZDIM!»
Sana, işte bu Allah kelâmının sonsuz kılavuzluğu içinde inanıyorum!
Sana inanmış, inanmakta ve inanacak olanlar, deniz kıyılarında kum misali... Ben de bu hudutsuz
yığında bir kum tanesiyim.
Sana inanan herkes, göz alabildiğine geniş bir sed üzerinden essiz bir manzara seyreder gibi, seni,
oldukları yerden, yerlerinin görmek ve bilmekte verdiği imkânların gözlüğünden seyrediyor. Bense
Allah'a hamdediyorum ki, o kum tanesine, uzun zaman çilesini çektiğim bir takım idrâk
mahremiyetlerinin «Yakın»a açılmış yakıcı penceresinden gösterdi.
Keşke sahiden, ipek topuğunu bir kere öpebilmiş bir kum tanesi olsaydım!..
Evet...
Ben seni Allah'ın yalnız habercisi ve ana yola çağındı Resulü olarak değil; boşluğu ve yıldızları,
zamanı ve mekânı, mesafeleri ve istikametleri, canlı ve cansız, maddeleri ve maddesiz her şeyiyle
bütün kâinatın bu en güzel eser etrafında halkalanması ve onun yüzü suyu hürmetine yaratılmış
olması için yarattığına inanıyorum!
Sen; var olusunun şerefine, Allah'ın topyekûn varlığı hediye ettiği ilk ve son Varlık Nuru!
İnanmak dedim de hatırıma geldi: Bu ne zor ve ne . kolay is! Kim inanır ve kim inanmaz?
Tebeşirle kondurulmuş bir nokta kadar basit ye sefil bir köylü inanır.
Yük altında iki büklüm, aksama kadar solumaktan başka bir hayatiyeti olmayan bir hamal inanır.