MEZAR NOTLARI 2 - MEHMED ALAGAŞ

MEZAR NOTLARI

Dört


Çok kısa bir sürede, farklı, muhtevalı anılan bağrında taşıyan mazimde, hayal ve tefekkürle, anlamlı, hüzünlü, sevinçli, pişmanlıklı, umutlu, keşkeli, karamsar ve garip gezintiler yapıp, iki elimin arasına kafamı alarak, kendimi, yaptıklarımı, Rabbimin ölçüsüyle hesaba çektim, Masum olmadığımı, hata, sevap ve günahların içinde, mazimdeki tavırlarımı, amellerimi kuşattığını, sardığını gördüm.

Hatalarım bir köz gibi içimi sardı. Hüznün denizine yaslandım. Karanlık bir odadaydım, hatalarım bu karanlık odada el yordamıyla tutunduğum ve elim değdikçe de beni ürperten, garip, korkutucu nesneler gibiydi.

Tevbe; muştulu, sevecen bir ay gibi bu karanlık oda­dan çıkmama mürşitlik eden bir kapı olarak önümde ışıl­dadı.

Silkelendim..

İçime işleyen günahlarımın pişmanlığı ruhumun kalbi­ni yakarken, tevbenin umud verici ılık kucağında serinlemeye çalıştım. Anladım, bildim ki; bu dünya benim mü'min olarak refah duyacağım bir mekan değil.

Gurbetteydim.

Dünya benim gurbetimdi..

Yolcuydum, misafirdim..

Ebediliği olan bir aleme, tekrar bu gurbete dönme­mek üzere hesabını vereceğim vakitleri tüketerek yol alıyordum.

Sık sık aralarında gezindiğim mezarlar bana, yıllarca okuduğum kitaplardan, dinlediğim nasihatlerden, edindi­ğim bilgilerden daha müşahhas öğüt veriyor, ders veriyor­du.

Mezarlar, içimin şiirlerinde beni uyaran mısralardı. Ölüler, ruhumun kürsüsünde beni etkileyen, gafletimi dağı­tan en sadık, en etkili hatiplerdi.

Her insanın ölümü, benim her ölü bir yanımın diril­mesine sebeb oluyordu. yolunda beni rahat bırakmıyorlar, bazen bir gaflet, ba­zen bir vesvese, bazen farkına varamadığım cahili bir göl­ge, bazen cahiliyenin verdiği aksak ve sakat bir değer ölçüsü, çarpık mantığı, vahiyle kontrol edemediğim aklım ve sayamadığım şerrin ve kötünün çağırıcıları beni, çok kısa da olsa bir anlık gaflete itiyor ve gözyaşlarıyla tevbesini yapacağım hatanın, günahın elem verici çukuruna sü­rüklüyor. Bu nedenle sürekli Rabbime dua ediyorum. Ken­dimi sık sık hesaba çekiyorum.

Bu hesabımı genellikle bu dünyadan ahirete açılan, her biri birer pencere olan kabirlerin arasında, mezarlarda yapıyorum.

Dönüşümün, varışımın alemlerin Rabbine olduğunu biliyorum ve O'nun hükümlerine, O'nun ölçüsüne göre kendimi yargılıyorum.

Ve ben kendimi aklayamıyorum. Korkuyla umud ara­sında çırpınıyorum.

Sabahın erken saatlerinde ölülerin üzerinde ılık ılık esen, okşayıcı, uyarıcı meltemin, ana kucağını andıran sa­ncı sıcak koynuna sokulup yaslanarak, bir milletvekilinin kabrinin başucunda, soylu bir duyguyla ruhumun beşeri ve cahili kirlerle bozulmamış, berrak, ak, aydın alanına eğile­rek, yanlızlığın geyik gözlü köşesinde, yüreğime vahiyden başka bir şey koymadan ve Rabbimden başkasından bir şey beklemeden, kendimi hesaba çekme ihtiyacı duydum.

Bazı duygular sardı beni.,

Milletvekillerini düşündüm!..

Kendilerinin hazırladıkları yasalarla, dokunulmazlıklarını sağlayan bu vekiller!.

Bunlar acaba Allah'ın huzurunda herhangi bir doku­nulmazlığa sahip midirler?

Bir ayrıcalıkları olacak mı mahkeme-i kübrada?

Mezarları diğerlerinden farklıydı.

Birinci kalite mermer ve yaldızlı bir yazı. A..  D.1923  Ö.1985 Ruhuna fatiha milletvekili

Özgeçmişini hayal ettim., Millet Meclisinde kürsüdeki konuşmaları geçti gözümün önünden bir şerit gibi...

Bu meyyit vekil sağlığında neler yapmıştı, neler yap­mamıştı ki!..

Bir gün mazbut vekillerden birisi kürsüde, içkinin za­rarlarını tıbbi açıdan ele almıştı. Birtakım İstatistik bilgileri de toplamış. İçkiden şu kadar kişi hastalanmış, şu kadar kişi ölmüş.. Trafik dosyalarından tesbitlenmiş; ülkede bir senede içkiden şu kadar trafik kazası olmuş, bu kadar in­san ölmüş, bu kadar mali zarar ülke ekonomisine.. Ve yine bu vekil konuşmasına devam ediyordu..

Mecliste gürültüler, yuhlamalar..

Şu an önümde, kabrin içinde ceseti bulunan milletve­kili ise.

“Seninle aynı partiden olduğum için utanıyorum, ko­nuşacak başka şey yok mu? Bırak be kardeşim içsinler.” demişti.

Başkan;

“Lütfen konuşmayı kesmeyelim, yerinizden müdahale etmeyiniz, söz hakkı size geldiğinde kürsüden konuşursunuz” dedi.

Diğer milletvekili içkinin akabinde mahkemelere yan­sıyan cinayet, kavga, boşanma, yaralama olaylarını vesikalandırdıktan sonra “Ben insanımıza zararlı olan bu madde­nin üretilmemesine dair bir yasanın çıkarılmasını istiyorum. Şunu da belirteyim ki bu kanun teklifinin dinsel bir kaygıyla sunulmadığını, vicdanımın sesiyle bunu teklif ettiğimi bilmenizi isterim..” demişti.

Meyyit vekil hemen arkasından söz aldı;

“Bu ülkede yasalar insanlar tarafından, ki o insanlar milletvekilleri, siz değerli üyelerce çıkarılır. İçki İslam'ın bir yasağıdır. Kuran yasalarında geçer. Hiçbir kimse bu ülkedeki yasaları az da olsa dini yapıya dönüştüremez. Din ile devletin ayrı oldu­ğunu vurgular, ayrıca ülke ekonomisine içkinin sağlamış olduğu katkıyı da belirtmek ister, böyle bir teklifin görüşül­mesine ve hatta konuşulmasına bile karşı olduğumu ifade ederim..” demişti.

Kur'an'ı Kerim'den bazı ayetler gözümün önüne gel­di.

“Fakat insan, devamlı suç işleyerek, ilerisini ber­bat etmek ister. Göz kamaşır, ay tutulur, güneş ve ay bir araya toplanır. O gün insan “Kaçacak yer neresi?” der. Hayır o gün kaçacak yer, sığınacak yer yok.” [1]

Hep merak ederim! Bu insanlar nelere veya nelerine güveniyor?

Paranın, malın, şöhretin, servetin, rütbenin, etiketin, torpilin, makamın hiç mi hiç Allah katında kendilerine bir masumluk, bir imtiyaz kazandırmayacağını bilmezler mi?

Öleceklerini ve Allah'ın huzurunda hesaba çekilecek­lerini nasıl unutabiliyorlar?

Kur'an'ı hiç mi okuyup, anlamak istemezler? Yoksa Allah'tan başkasından, kendilerine bir haber mi geldi?

Allah'ı kendisine vekil edinmeyen milletvekilinin me­zarından ayrılırken, kulaklarımda şu ayet yankılanıyordu.,

“Ahh, keşke ben bu hayatım için iyi işler yapıp gönderseydim.” [2]

Keşke Allah'ın kulu olabilseydim, keşke Allah'ın ayet ve hükümlerine karşı gelmeseydim, keşke tesettüre dil uzatmasaydım, keşke, keşke...

Mezardan ayrılırken birçok kabirden yükselen bu keşkelerin beni bir ahtapot gibi sarıp-kuşattığını hissediyordum.

Rabbim nasip etse de etrafımdaki insanlara, milletve­killerine, başkanlara, generallere açık ve net bir şekilde İslam'ı ulaştırabilsem, tebliğ edebilsem..

Allah'a kul olmaya davet edebilsem.

Aldıkları her nefesin, ölüme yaklaştıran adımlar oldu­ğunu kavratabilsem.

Ve bunu,

Rabbimin rızası, kendilerinin kurtuluşa ermelerini is­tediğim için yapmış olduğumu anlatabilsem..

Kurana teslim olmadan, Allah'ın emir ve hükümleri­ni yerine getirmeden, Allah'tan başka ilahları inkar etme­den, Allah'ın dininden başka dinleri reddedip, Allah'ın razı olacağı dine girmeden, Allah'ın huzuruna gitmek ne feci bir akibet...

Ahh bunu anlayabilseler!.

Ölüm her an peşimizde.

Hangi nefesimiz, hangi nefesiniz son nefes olacak?

İsteseniz de, istemeseniz de dönüşünüz Allah'adır, Ve Allah'a hesap vereceksiniz....

“Günahlardan korunup, kendisini düzeltenlere kor­ku yoktur ve onlar üzülmeyeceklerdir.” [3]

--------------------------------------------------------------------------------------------

[1] Kıyamet: 75/5, 10-11.

[2] Fecr: 89/24.

[3] A'raf: 7/35.