ESSELAM -MUKADDES ŞEKİL-

MUKADDES ŞEKİL
Asîller içinde asîl soy;
İbrahim Resule varan boy...
Ne zaif, ne toplu, tam nispet...
Ortayken uzuna yakın boy.
Benzi de hem beyaz, hem esmer...
Saçında siyahlık nur emer.
Dudaklar bir şiir, kıvrımdan;
Burnunda çok hafif bir kemer.
Ya gözler?... Mâdeni siyahın;
Sakalsa, bestesi gümrahın.
Düşün ki, İlâhî aşka denk,
Çizdiği o çehre Allahın.
Dişleri yontulmuş âhenkten;
Diş diş nur, diş diş nur, hevenkten.
Ne desin çizgiler ve renkler?...
O bir ruh, çizgiden ve renkten...
Teninin ipekti dokusu;
Yoktu hiç buruşmak korkusu,
Eller ki, değdiği her yerde,
Kalırdı günlerce kokusu.
Sahabî diyor ki: «O’na dik
Baktıkça her defa göz eğdik.
Görünüş, O’nda tüm değildi;
Yanardık O’nu tüm göreydik.»
N.F.K.
ESSELAM